جدایی

  1390/6/31

  امیرخیزی

  عشق موهوم : 3

  جدایی

  به هنگامی که از قلبم جدا گشتی

  و زان روزی که تنها ناظری بودی

  بر این افسردگی در عمق احساسم .

  هزاران آه آتشناک ...

  زقلبم برنگاهت ریخت .

  هزاران دوزخ از عشقم

  میان چشم تو آویخت .

من ِ سرگشته در چشمت ...

  و تو تنها یکی دلدار بی پروا !

من ِ گریان و تو ...

  یک نغمه در گیسوی بیداری !

  در آن اشکی ...

  که قلبم را

  به شعری در خیال و خواب  تو آمیخت

  چه غمگینانه  نالیدم :

   " تو گر بودن خود را .....

  به تهی کردن ِ قلبم

  ز هماغوشی صد خاطره پیوند زنی ....

  من همه هستیِ خود را به تو میبخشم باز!

  و همه زندگیم را به تو می آلایم ! "

  اما....

  تو خندیدی بر این بیهودگی،
  بر اشک چشمانم ،
  بر این یکپارچه در تو فرو مردن .
  و من ......

  رفتم  .

  و من بی هر سرانجامی

  ز قلبِ خویشتن  بیگانه تر رفتم .
  و از رفتن من ،
  تنها نگاهی پشت سر بر جای خواهد ماند .  

  و دیگر هیچ کس ،    

  هرگز   نخواهد یافت ...

  نشانی از غم و اندوه بی نامی
  که در رویای یک دره ... 

  میان خار و خاشاک هزاران کیسه ی آشغال

  اسیر آتشی بد بو و بد آهنگ شد. 

  جان داد ... 

  و چون دود سیاهی در هوا گم شد .

  .....

  و من رفتم .