موژان

به سراغ من اگر می آیید .....

موژان

به سراغ من اگر می آیید .....

لاف در وطن


1392/7/25


امیرخیزی


دفتر : بیت محزون


ردیف :  4


لاف در وطن !


 



نشسته کنج خانه حسرت از پرواز می لافم


به عمرخسته می بازم ، کلام از ناز می لافم


جوانی رفت و پیری آمد ه ، تا عمق جان پوسید


تنم راهی به سمت گور  وُ از  آغاز می لافم


چنان یک  مرغ بریان ، کو  به صحن  دیس لم دادست


نگاهم بر افق وامانده ،  از  شهباز می لافم


چو محتاجم به آغوشت، هوس یا عشق یا هرچیز


زُمُختی های  جنسم را چنین طناز می لافم


دگر راهی نمانده تا فریبم  چشم شورت را


سخنها را بپیچانم به هم ، چون راز می لافم


اگر بر  رقص مشتاقی ، اگر ساز دلم خواهی


مرا استاد عالم بین ، چو از آواز می لافم


برای من دگر روده درازی نیست عیب و عار


مشو پژمرده آن روزی که از ایجاز می لافم


بچش لبهای شیرینم ،‌بنوش از باده ی عشقم ،


به آغوشم نشینی ، آیه ی  اعجاز می لافم


وطن گردد تو را غربت اگر جیبت بود خالی


نگو شاعر چرا لافید ؟   به چِنِدرغاز .... می لافم !


 

*****


این هم سهل  !!!



دو فیلم با یک بلیط !

 

1392/1/11

امیرخیزی

دفتر : بیت محزون

ردیف : 3

دو فیلم با یک بلیط

 

 
از همانروز که زاینده مرا مادر بود

مرگ مطلوب در آغوش توهم در سر بود


 

غمزه ات مرگ بر ایمان من آرد زیرا

عقل در مغزِ دل وُ عشق تو در باور بود .


 

دل من سوخت میان دلِ خورشید دلت

آتش افروختنت دیده و چشمم تر بود


 

 نسخ در سیرت تو ، رنگ به صورت بخشد

چشم تو ، روح مرا کالبد و بستر بود


 

مرگ من کو ؟ به خلق توشود جان گیرم ؟  

ذهن من با نگهت همیشه همبستر بود


 

تا دگر باره مرا خلق کنی ، همچون شعر

آنچنان کز ازل و خلق حیات ازبر بود


 

پس به آن شکل که دلخواه توشد ، خلقم کن

جنس من شمش طلا ، روح توهم زرگر بود


 

عشق تو، مکتب هر زاهد را سوخته است

کی تواند که بگوید چو منی کافر بود !؟


 

 آه از این عمر، که با حسرت تو گشت هدر

مانده در پشت امیرخیز، دو صد خنجر بود !
 
*******

هزار خنجر

آبستنِ مرگ عمرِبی نصیب من بودند ...

و هزار آغوش

مرا به سورِ زخمهای خود

نشانده اند !

و اینک ...

رویاهایم به باور نشسته اند

وآغوشِ تو

مرگ مرا میخواند .

و حسرتِ تمامیتِ عمرم...

آفرینش از تو را !

آاااه ...

ای کاش

سینه ات گورِ سپید بختیِ من بود

و تناسخ ...

در بازوانِ تو

مرا شکلی نوین میداد ..

از گوشه ی منظرِ چشمان تو !

آنگونه که ....

تو میخواهی !

ای آفریدگارِ منِ دگرباره!

 

از زخم این ترانه


1391/9/7

امیرخیزی

دفتر  : بیت محزون

ردیف  : 2

از زخم این ترانه



دلم زخمی ، تنم زخمی ، تمام هستی ام  یک  زخم

منم زخمی ، تویی زخمی ، و سرتاپای هرکس زخم

نفس زخمی ، هوس زخمی ،  زمان زخم و خیالم زخم

قلم زخمی ، سخن زخمی ، سرود و شعر انسان زخم


از این خنجر ، که دراعماق ، به مغز استخوان آویخت

به آن دشنه ، که در قلبت ، میان چشم من خون ریخت

از این رنجی ، که همزادم شد و با اشک من  آمیخت

به آن دردی ، که در چشمت ، کلام شعر من انگیخت


( دلم زخمی ، تنم زخمی ، تمام هستی ام  یک  زخم

منم زخمی ، تویی زخمی ، و سرتاپای هرکس زخم

نفس زخمی ، هوس زخمی ،  زمان زخم و خیالم زخم

قلم زخمی ، سخن زخمی ، سرود و شعر انسان زخم )


زفرق سر به نوک پا ، همه ناسور صد زخمیم

منِ مفتون ، تُویِ مبهوت، همه درگیر این  شرمیم

منم گریان ، تو در اوهام  ، به یک افسانه سرگرمیم

تو گویی غم ، به پا خیزد ، کند این زندگی ترمیم !!


نگاهت را ، رها ساز و  ببین خنجر که درذهن است !

تو می دانی  چه میخوانم ،  ترانه  غرق در خون است !

چنین بودن ، چنین مردن ؟!  خزان عمرمان  این است ؟!

بسان شمع ، که شب سوزد  ، بسوزاین قدر، که سنگین است !


( دلم زخمی ، تنم زخمی ، تمام هستی ام  یک  زخم

منم زخمی ، تویی زخمی ، و سرتاپای هرکس زخم

نفس زخمی ، هوس زخمی ،  زمان زخم و خیالم زخم

قلم زخمی ، سخن زخمی ، سرود و شعر انسان زخم  )





یک نفر




                                 1391/7/22

                                   امیرخیزی

                             دفتر : بیت محزون

                                    ردیف : 1

                                     یک نفر


یک نفر شعرش برای پول و دود            یک نفر بر فقرخود نغمه سرود 

یک نفر با یک قلم صد جان ستاند          یک نفر با جان ، قلم ازکین  زدود
  
یک نفر با یک ترانه شد شهیر              یک نفر شعر مرا از نت ربود 

یک نفر وَهمَش به شعرم زد گره           یک نفر لایق نخواندم بر وجود 

یک نفر صد خرده برشعرم گرفت           یک نفر شعرم نخوانده ،گفت : درود 

یک نفر اندیشه بهر نان فروخت             یک نفر اندیشه هایش غم فزود 

یک نفرکارش شده مدح و مجیز             یک نفر" نه " گفت وچشمش شد چو رود 

یک نفر زنجیر به خودکارم ببست            یک نفر خودکار ز زنجیرم گشود

یک نفر با  اشک من  شادی نوشت        یک نفر شب را  میان غم غنود

یک نفر ساکت شد و نو کیسه گشت      یک نفر او را خودی گفت . من ، نخود !